zondag
01
mrt
Kwam laatst op de markt iemand tegen
die me verbaasd aankeek.
‘Bestaat u nog?’
Had de neiging me om te draaien.
We raakten aan de praat.
De man had mij in de jaren zestig
in de schouwburg gezien.
Hij was ooit geëmigreerd
maar terug naar Nederland gekomen
om zich te zijner tijd in Utrecht te laten begraven.
Vertelde hem
dat naast de genetische mazzel,
het zingen
er waarschijnlijk voor gezorgd heeft
dat ik nog steeds met hart en ziel
zo’n honderdveertig voorstellingen per jaar kan spelen.
Natuurlijk kraakt het hier en daar
en spring ik niet zo hoog
als met achtenzeventig jaar.
Dus ja meneer
ik ben er nog.
En als het aan mij ligt
nog
langer nog.
Herman van Veen
